o cierpliwości...

Należy dać rzeczom przestrzeń
Na własny, cichy i niczym niezmącony rozwój,
Rozwój, który wypływa głęboko z wnętrza
I nie przyspieszany
Ani nie spowalniany
Wszystko donosi i we właściwym czasie na świat wyda...

Dojrzewać musi, jak to drzewo,
Które toczy swe soki i bez obaw stoi
Wbrew wiosennym burzom
Bez lęku, że lato mogłoby nie nadejść.

Lato przyjdzie!
Ale tylko dla cierpliwych
Do tych, co żyją tak, jakby przed nimi była wieczność.
Bez zmartwień, cicho, rozlegle...

Trzeba mieć cierpliwość!
Do tego, co w sercu nierozwiązane
I trzeba próbować pokochać pytania,
Jak zamknięte pokoje
I jak książki napisane w obcym języku

Bo chodzi o to, żeby przeżyć wszystko.
Kiedy się żyje pytaniami,
To może żyje się krok po kroku,
Nie zauważając nawet
Jak pewnego dnia
Odpowiedzi same
Przekraczają próg naszego życia.

R.M.Rilke, "O cierpliwości"

bez

bez zatrzymania

w poklasku

braku emocjonalnej stabilności

nie nauczono cie kochać.

więc trudzisz się

czarujesz

zaklinasz rzeczywistość

odnosisz sukcesy

moderujesz uśmiechy

witasz i żegnasz

z łatwością.

lekkością dziecka

pozbawionego złudzeń

szkoda

szkoda, bo masz takie ładne ramiona…

i spojrzenie wołające o człowieka

pragnienie wydobyte z głosu

tłamszone przez ochrony Ciebie

co chcesz mi powiedzieć kiedy tak patrzysz

uwodzisz czy może masz już dosyć…

samotności w tłumie

dziura na kolanie

nie mogę oderwać wzroku

to Twoja decyzja czy wybór?

pozostanie w pustce wołającej potrzeby…

ramiona