"Jedynym człowiekiem, który zachowywał się rozsądnie był mój krawiec. Za każdym razem, gdy mnie widział, zdejmował miarę, podczas gdy inni podchodzili do mnie stale ze starymi miarkami mając nadzieję, że wciąż do nich pasuję". Bernard Show
pies popatrzył na mnie marnym spojrzeniem, szczekać?, nie szczekać?, mam siłę, właściwie po co?, nic mi nie zrobi, patrzył aż spuścił głowę w bezradności. chłopiec stał tuż obok, ukłonił się nisko, pobłażliwie, mówiąc coś pod nosem grzebał patykiem w ziemi stali tak w swoim ruchu zobojętniali, spragnieni ciepłego słowa, czułości, głasku co ich łączy ....
nuda, brak akceptacji, marzenia o, wspomnienie, pragnienie, potrzeby których nie znają nie wiedzą, tylko kawałek przestrzeni jak dom na którym spotykają dobre słowo, reakcję, przestrzeń w której ktoś zobaczy ich istnienie
spotkałam grupę tych chłopców jak próbowali poradzić sobie z przewiezieniem starej pralki mającej iść na złom. trud związany z przewózką przyniesie im profity w wysokości paru złotych a wspomnienie tego dnia na długo uwieczni się w ich umyśle. tak radzą sobie dzieci warszawskiej pragi, pozostawione sobie samym, na kogo mogą liczyć.., gdzie szukać wsparcia.., słowa którego być może nie znają..
już za rogiem czai się wielki świat, jak się w nim odnajdą
dawno nic mną tak nie poruszyło a raczej moją wrażliwością jak ten utwór, pełen miłości, harmonii, spokoju i siły w człowieku, bo tylko w grupie siła i wspólnym tworzeniu czegoś co wypełnia serce i przenosi dusze w odległe zakątki świata...
